“We kennen elkaar al 26 jaar, mijn vriendinnen en ik. De helft van mijn leven, realiseer ik me nu ik dit opschrijf. Ooit waren we collega’s en wat ons verbonden hield was de nieuwsgierigheid naar de beweegredenen voor de keuzes die we maakten in de levenswandel. We hebben elkaars relaties, huwelijken, scheidingen, verhuizingen, kinderen, studies en banen onderzocht, bevraagd en besproken. Later ook ziekte, dood en ander verlies. De frequentie waarmee we elkaar ontmoetten nam in de loop der jaren af, trok op andere momenten weer aan en veranderde in de tijd van wilde gekke feestjes naar contemplatieve wandelingen. Maar altijd praatten we. Veel, en soms ook door elkaar heen.
In het proces van het maken van een nieuwe afspraak om samen te komen was daar opeens het idee om te gaan bosbaden. Je onderdompelen in de natuur, urenlang in zeer traag tempo door het bos wandelen klonk goed. Maar zonder te praten? Zouden we dat wel kunnen?
We spraken op zondagochtend af bij de Groene Afslag en troffen elkaar daar in verwachtingsvolle nieuwsgierigheid. We ontmoetten gids Ingrid en nog een drietal vrouwen die deze beleving met ons aan zouden gaan. Gids Ingrid stelde een namenrondje voor waarbij we ons op alfabetische volgorde moesten introduceren. Slim, want daarmee was er gelijk een gezamenlijke focus in de groep. Na deze korte kennismaking gingen we op pad, Ingrid als een soort Grote Smurf met rugzak voorop en wij volgden. Het pad dat van de Groene Afslag naar het bos leidde bewandelden we in redelijk normaal wandeltempo, en er was ruimte om nog één en ander mondeling uit te wisselen over individuele doelen en verwachtingen van het bosbaden. Toen we van het pad op een paadje kwamen werden we door Ingrid uitgenodigd te vertragen, ieder zijn eigen weg te gaan, en in stilte en verwondering kijken en luisteren naar de pracht en kracht van de natuur. Na een tijdje, geen idee hoe lang dit duurde, de tijd en telefoons waren op uit, werden we weer bijeen gefloten en wisselden we ervaringen uit. We vervolgden onze wandeling en gingen dieper het bos in…
Door heel diverse opdrachtjes werden we in de loop van de wandeling gestimuleerd tot een diepe beleving van zijn in de natuur. We gingen steeds trager en ik voelde een blije rust over me komen. We waren zelf en toch ook samen, zonder teveel woorden. Ongeveer halverwege was er een moment waarop Ingrid matjes uit haar knapzak toverde. Ieder zocht een boom en ging daar zitten en de bosgrond onderzoeken. Mijn blije rust werd een diep gevoel van rust. Toen we daar weer uit werden gefloten voelde ik me als herboren, en voelde ik lust om te gaan huppelen. Om met volle teugen te genieten. Op latere momenten hebben we in tweetallen, waarin de één met ogen dicht en de ander als begeleider, nog beter leren vertrouwen. Ook werden we gestimuleerd ruimte te mogen ervaren, en daarop te reflecteren. Met een kopje door Ingrid zelfgemaakte bosthee.
Hierna was het tijd om terug te keren naar de Groene Afslag. Daar hebben we binnen nagepraat en genoten van een heerlijke veganistische lunch. Na het delen van de ervaring van het bosbaden kwam ook weer de uitwisseling van allerlei anders aan ervaringen, gedachten en overtuigingen aangaande het leven en alles wat daarbij komt kijken. We raakten niet uitgepraat en gingen door tot de schemer inviel en het thuisfront ons weer verwachtte. Aan de tafel met lekkere hapjes en drankjes, zoals we gewend waren. Toch heb ik me nog nooit zo verbonden gevoeld als toen we daar samen in het bos waren. Zonder teveel woorden, te gast in de natuur, ondergedompeld in de beleving.
Dank je wel Ingrid!”
Meer ervaringen van wie jou voor gingen lees je hier.
